E'kje de de eine, so e de hit.

Vi er sjuke, på omgang og samstundes og rundt og rundt og rundt. Kjerringja er dauv (ein isbre av slim mellom øyrene som glirrrrrr sakte frå eine sida til den andre kvar gong ho snur seg), husbonden må snakka målretta, sakte, tydeleg og med ropert medan han skrapar på eksemen sin og forbannar den kalde lufta enda vi brukar berre ni dagar pr gassflaske. Feberen hoppar mellom alle familiemedlemmane på omgang og samstundes. Og prøvar vi for ein gongs skuld å muntre oss opp - som i dag - vert vi berre sjukare igjen.

Men minstemannen på 3 mnd smilar fordi han KAN og ikkje har lært seg å vere håplaus her i livet.